Ο Γιάννης ο φονιάς

Ο γιάννησ ο φονιάσ
Παιδί μιασ πατρινιάσ
Κι ενόσ μεσολογγίτη
Προχτέσ την κυριακή
Μετά τη φυλακή
Επέρασ' απ' το σπίτι

Του βγάλαμε γλυκό
Του βγάλαμε και μέντα
Μα για το φονικό
Δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το φροσί
Με δάκρυ θαλασσί
Στα μάτια τα μεγάλα
Του φίλησε βουβά
Τα χέρια τ' ακριβά
Και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείσ
Τον πόνο τησ ν' αντέξει
Κι ούτε ένασ συγγενήσ
Να πει δε βρήκε λέξη

Κι ο γιάννησ ο φονιάσ
Στην άκρη τησ γωνιάσ
Με του καημού τ' αγκάθι
Θυμήθηκε ξανά
Φεγγάρια μακρινά
Και τ' όνειρο που εχάθη

Μάνος Χατζιδάκης