Σαν σχοινί

Μη μου το πεισ πωσ τέλειωσε κι η μέρα
Την πήρε ο διάολοσ κι αυτή την πέταξε πιο πέρα
Κι αν θυμηθείσ και έρθεισ φέρε κανα τσιγάρο
Γιατί τέλειωσαν κι αυτά και ξέχασα να πάρω

Είναι οι λέξεισ που μου θύμισαν πωσ ζω
Είναι τα όνειρα που βλέπω όταν κυκλοφορώ
Μέσα στην πόλη τη μεγάλη και την κρύα
Δεν κοστίζουνε πολλά μα μου τα παίρνουν με τη βία

Σα σχοινί που όταν τεντώνομαι δακρύζω
Σαν παιδί που μόλισ έμαθα να βρίζω
Μια στιγμή στο χρόνο είμαι κι ασ νομίζω
Τη ζωή πωσ άρχισα να συνηθίζω πια

Πέρασαν πάνω μου βροχέσ και καλοκαίρια
Μέρεσ που φύγανε σαν τα παλιά τεφτέρια
Πίσω από στόρια χαμηλά με πήρε ο ύπνοσ αγκαλιά
Κι έχασα νύχτεσ πρωινά και μεσημέρια

Είμαι ένα δάσοσ κλαδί πριονισμένο
Είμαι βουνό που στέκει χιονισμένο
Είμαι ένα πάρτι που τελείωσε νωρίσ
Κι έμεινε στ'αφτιά μου ο ήχοσ τησ σιωπήσ

Μη μου το πεισ πωσ τέλειωσε κι η νύχτα
Τα παράπονά τησ πάρτα στησ αυγήσ την άκρη ρίχτα
Κι αν θυμηθείσ πιάσε κι ένα αστέρι
Λίγο φωσ λίγη δροσιά κι ό,τι το πρωί σου φέρει

Σα σχοινί που όταν τεντώνομαι δακρύζω
Είμαι περίπολο στη νύχτα κι έχω μάθει να βαδίζω
Είμαι και φωσ που ανάβει όταν νυχτώνει
Είμαι κερί που λιώνει μα ποτέ του δεν τελειώνει

Είμαι ένασ βράχοσ μοναχόσ στησ θάλασσασ την άκρη
Είμαι στο μάγουλο τησ γησ το τελευταίο δάκρυ
Δεν ειμαι εικόνα αδειανή ούτε και ξεβαμμένη
Δεν είμαι η πίκρα που θαρρείσ μα η γεύση που τησ μένει πια