บางแค

ให้เธอยกมือขึ้นแล้วฉันจะเข้าสวมกอด
จ้องมองตาทั้งคืน มีแค่เพียงเราสอง
ฉันพยามจะดึง ให้ควันมันเข้าถึงปอด
จูบหน้าผากเบา เบา เบา ก่อนที่ตัวเรานั้นจะเข้านอน

แล้วผมสิเข้าสวมกอด
ถ้าตัวเจ้านั้นบ่งามผมคือสิบ่หวงดอก
เชื่อใจฉันผู้ชายเจ้าชู้ทุกคนมันก็ล้วนหลอก
ตอนที่อ้ายร้องเพลงให้ฟังเจ้าว่ามันฟังม่วนบ่

บอกคิดถึงเป็นพันคำ
พ่นควันวนตอนพันลำ
ไม่มีใครมาคั่นกลาง
ตอนที่เราอยู่ข้างกัน
มีแค่เธออยู่ข้างกาย
ผมมาดีไม่มาร้าย
บอกและเตือนตัวเองเอาไว้ชาตินี้
ถ้ายังไม่รวยตัวกูต้องห้ามตาย

คิดถึงเธอทุกวันในตอนที่ไม่ได้ไปหา
เดินทางไกลไปหาเธอโดยยืนบนรถไฟฟ้า
ฉันแทบอยากบินไปเพราะคิดว่ารถไฟช้า
ปล่อยให้เธอสงสัยเพลงนี้ฉันเขียนถึงใครนะ

เขียนถึงใครนะ สายตาของคุณผมอย่างแพ้
ลมเย็นพัดมาในตอนที่นั่งอยู่บางแสน
อยู่กันโคตรไกลปทุมธานี กับ บางแค
ไม่ใช่ว่าตัวผมนั้นไม่รักแต่ผมมันเป็นคนปากแข็ง
ที่ไม่พูดว่ารักก็ผมมันเป็นคนปากแข็ง
ผมมันปากแข็ง

ให้เธอยกมือขึ้นแล้วฉันจะเข้าสวมกอด
จ้องมองตาทั้งคืน มีแค่เพียงเราสอง
ฉันพยามจะดึง ให้ควันมันเข้าถึงปอด
จูบหน้าผากเบา เบา เบา ก่อนที่ตัวเรานั้นจะเข้านอน

กอดกันหน่อยได้ไหม
ถ้าเกิดว่าตัวเธอยังไหว
ก็แค่อยากจะส่งเธอเข้านอน
แทบจะอยู่ไม่ไหว เธอก็เป็นเหมือนกันใช่ไหม
คงทำได้แค่เพียงนั่งเฝ้ารอ
ฉันภาวนาให้เธอนั้นกลับมา
แม้โชคชะตาจะพาเธอไปแล้ว
อาการตอนนี้มันเหมือนคนขาดยา
ตอนไม่มีเธอก็พอเข้าใจแล้ว

คุณเหมือนดวงดาวที่เปล่งประการอยู่ตรงปลายฟ้า
ผมคือคนธรรมดาที่พยายามจะเอื้อมมือไปไขว่คว้า
คงไม่ใช่คนที่เธอใฝ่หา
ไม่ค่อยถนัดซ้ายเลยอยากให้ซบลงตรงไหล่ขวา
แม้ในความคิดอยากฉุดรั้งเธอเอาไว้เกือบทุกครั้งแต่
มันก็เหมือนว่าฝันไป
และไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าชีวิตนี้
จะได้ผู้หญิงแบบเธอเป็นขวัญใจ อยู่ข้างกาย

ให้เธอยกมือขึ้นแล้วฉันจะเข้าสวมกอด
จ้องมองตาทั้งคืน มีแค่เพียงเราสอง
ฉันพยามจะดึง ให้ควันมันเข้าถึงปอด
จูบหน้าผากเบา เบา เบา ก่อนที่ตัวเรานั้นจะเข้านอน