Μαραμένα τα γιούλια

Χτέσ αργά με ψυχή φορτωμένη
Από θλίψη γιά σε περισσή
Πήγα μόνοσ να δω τι απομένει
Απ' τον κήπο που πότιζεσ εσύ

Την πορτούλα ο κισσόσ είχε κλείσει
Μήπωσ ξένοσ κανείσ την διαβή
Κι είχε ο χρόνοσ μ' αγκάθια στολίση
Τη βρυσούλα που μένει πιά βουβή

Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλεσ
Μαραμένα και τα γιασεμιά
Μαραμένεσ κι οι ελπίδεσ μου όλεσ
Στησ καρδιάσ μου τη μαύρη ερημιά

Στη γωνίτσα που άλλοτ' ανθούσε
Μέσα στ' άνθη η δική μασ χαρά
Ενώ ο κήποσ τριγύρω πενθούσε
Μέσα μ' ένοιωσα τέτοια συμφορά

Ωσ το βράδυ μονάχοσ μιλούσα
Σαν να σ' είχα κοντά μου ξανά
Κι όταν νύχτωσ' εκεί που γυρνούσα
Είπα να ζη κανείσ η να μη ζη