ทุกข์ร้อยแปด

โอ๊ยกลัวแล้วตายแล้วละกลัวแล้วเจ้าข้า
ความทุกข์เจ้าขาเวทนาลูกบ้าง
ยากดีมีจนละก็ไม่พ้นกองเวร
ทุกข์ยากทุกข์เย็นไม่วายเว้นหม่นหมาง
ดินฟ้าเหี้ยมโหดโกรธพึงเกลียดชัง
ไม่สงสารลูกช้างโถช่างปะไร

เกิดเป็นคนจนก็ต้องทนอดออม
แต่งตัวออมซอมไม่ยอมทุกข์ทนได้
ทุกข์อดทุกข์ยากละแม้ลำบากลำบน
ละทุกข์เกิดมาจนบ่นไปไฉน
ข้าวสารกรอกหม้อจะไปขอทานใคร
ทนหิวทนโหยโอ๊ยโอยปวดใจ
อยากจนอยากจนเสียเมื่อไร
อยากกอดเข่าร้องไห้ละทุกข์ไม่มีกิน

เกิดเป็นชาวนาโถต้องหน้าดำ
ลำบากตรากตรำละจำทุกข์ทั้งสิ้น
หากเทวดาละฝนฟ้าอำนวย
ก็เหมือนได้ช่วยละหมดหนี้หมดสิน
ถ้าฝนสั่งฟ้าลงมาท่วมดิน
นาล่มที่ไหนไม่มีข้าวกิน
แต่งตัวแต่งตัวขาดวิ่นละทุกข์ไม่สร่างสิ้น
นอนกับดินกินกับทราย

ทุกข์มีรักมีสุขละมีทุกข์ยังหนัก
ที่ไหนมีรักละมีทุกข์ง่ายง่าย
ทุกข์รูปไม่หล่อละทุกข์พ่อไม่รวย
ละทุกข์แฟนไม่สวยสำรวยเฉิดฉาย
ทุกข์ไร้เงินแสนทุกข์แฟนกลับกลาย
สาวแก่แม่หม้ายทุกข์ชายไม่แล

อนึ่งคนทนทุกข์ละจนมีลูกมีเต้า
ต้องกินเกลือคผู้ข้าวอยู่จนเฒ่าจนแก่
ถ้าเกิดมีลูกชายละหวังใจจะได้บวช
ชาวบ้านก็สวดกันกระแนะกระแหน
พ่อนาคเนื้อหอมสาวมันตอมอ้อแจ
กลัวไม่พ้นพรรษาละสีกาชะแง้
ห่วงบ้านละห่วงบ้านจะแย่
เพราะสีกาท้องแก่ละทุกข์แย่เชียวแม่คุณ

เกิดเป็นผู้หญิงละทุกข์ยิ่งกว่าใคร
ละทุกข์น่าเห็นใจละวุ่นวายว้าวุ่น
เกิดเป็นลูกเลี้ยงแม่เลี้ยงก็ด่า
ทุกข์โศกก็พากันด่าว่าเฉียวฉุน
พอหลงเมียน้อยพลอยลืมบาปบุญ
จะรีบมีผัวก็ทุกข์กลัวขาดทุน
แม่เอ๋ยแม่เอ๋ยละแม่คุณ
หมั่นตักบาตรทำบุญเอาไว้เถิดสบาย

โอ๊ยแต่ฉันมีทุกข์ละมีทุกข์มากกว่า
ทุกข์นักทุกหนาเบื่อระอาแหนงหน่าย
ทุกข์ไม่อยากมีลูกทุกข์ไม่อยากมีเมีย
กลัวลูกดกยั้วเยี้ยละทุกข์เมียจะหาย
สาวสาวหนุ่มละกลุ้มจริงกลุ้มใจ
ละทุกข์ไม่อยากตายทุกข์จังธรรมดา

ทุกข์จังทุกข์จังธรรมดา
ทุกข์จังทุกข์จังธรรมดา
ทุกข์จังทุกข์จังธรรมดา
ทุกข์จังทุกข์จังธรรมดา