Δε μετανιώνω που σ’ αγάπησα πολύ

Δε μετανιώνω που σ' αγάπησα πολύ
Και σκλάβα έγινα αγόρι μου δική σου
Είσ' ο αφέντησ το καμάρι μου εσύ
Και στη φωτιά να πέσεισ θε να ‘ρθω μαζί σου

Εγώ κι εσύ εγώ και συ
Χαρέσ και λύπεσ θα τισ ζήσουμε μαζί

Δε μετανιώνω που θα ζήσω φτωχικά
Ποτέ δεν πόθησα να ζήσω σε παλάτια
Φτάνει μονάχα να μου λεσ πωσ μ' αγαπάσ
Σαν με κοιτάσ με τα γλυκά σου μαύρα μάτια

Δε μετανιώνω που σ' αγάπησα πολύ
Κι ούτε παράπονο κρυφό έχω στα στήθια
Είσαι για μένα η ελπίδα μου η χρυσή
Το αρχοντόπουλο που λεν στα παραμύθια