Κρίμα που δε θυμάσαι

Κάτω στα στενορύμια
Στα καλντερίμια
Που ζει η φτώχεια
Εκεί μου πρωτομίλησεσ
Με πρωτοφίλησεσ

Τώρα σαν τον αγέρα
Κινάσ για πέρα
Κι ούτε αν πεθαίνω νοιάζεσαι
Να φύγεισ βιάζεσαι

Ώρα λοιπόν καλή σου
Και τράβα τον δρόμο σου
Ώρα λοιπόν καλή σου
Αφού δε με θεσ

Κρίμα που δε θυμάσαι
Τόσα που ζήσαμε
Κρίμα που δε θυμάσαι
Τι ήσουνα χτεσ

Οι μεγαλοκυράδεσ
Στουσ μαχαλάδεσ
Που ζει η φτώχεια
Ήρθανε και σε πιάσανε
Σε ξελογιάσανε

Τώρα είσαι ένασ άλλοσ
Μικρομεγάλοσ
Τουσ φίλουσ απαρνήθηκεσ
Στο ψέμα ντύθηκεσ