Terma

Νύχτα κενή Θησείο Γκάζι
Νύχτα αφιλόξενη σου μοιάζει
Σε έρημα σπίτια και κολώνες
Οι διαλυμένες μας εικόνες

Στα νοερά σε ανακρίνω
Τη μοναξιά μου όλη πίνω
Και σαν καβγάς σε καφενείο
Μες στο μυαλό μου παίζουν δυό φωνές

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρμα
Την άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίμα
Τη θύμησή σου εγκαταλείπω
Αφού το ίδιο δε σου λείπω

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρμα
Την άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίμα
Κι αν το παράπονο με πάει
Δε στη χρωστάω τέτοια χάρη
Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια στου αναπτήρα τη φωτιά

Κόντρα καιρό στην ανηφόρα
Εσύ στα απορριμματοφόρα
Μαζί με τ' άλλα τα σκουπίδια
Χωρίς αρώματα στολίδια
Mε τ' αύριο σβησμένο φάρο
Σαν το βρεγμένο μου τσιγάρο
Θα περισώσω το αντίο
Και μια θα ακούω από τις δυό φωνές

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρμα
Την άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίμα
Τη θύμησή σου εγκαταλείπω
Αφού το ίδιο δε σου λείπω

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρμα
Την άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίμα
Κι αν το παράπονο με πάει
Δε στη χρωστάω τέτοια χάρη
Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια στου αναπτήρα τη φωτιά

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρμα
Την άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίμα
Τη θύμησή σου εγκαταλείπω
Αφού το ίδιο δε σου λείπω

Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρμα
Την άλλη που σε νοσταλγεί την πλήρωσα με αίμα
Κι αν το παράπονο με πάει
Δε στη χρωστάω τέτοια χάρη
Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια στου αναπτήρα τη φωτιά