Φίλιππος Νικολάου

Είμ’ ένα τραίνο

Περπατώ μοναχόσ
Στο σταθμό τησ ζωήσ μου
Νιώθω σαν να ‘χω βγει
Απ' τισ γραμμέσ τησ εποχήσ μου

Περπατώ μοναχόσ
Και θυμάμαι το χτεσ μου
Ήταν όλεσ μικρέσ περαστικέσ
Οι διαδρομέσ μου

Είμ' ένα τραίνο σε σταθμό ξεχασμένο
Που ξετρόχιασε η μοίρα και το δέρνει η βροχή
Είμ' ένα τραίνο κι ένα χέρι προσμένω
Τη σημαία να ρίξει για καινούρια αρχή

Περπατώ μοναχόσ
Κι ο σταθμάρχησ ο χρόνοσ
Μου υπόσχεται πωσ μεσ στη ζωή
Δεν θα ‘μαι μόνοσ

Μου ανάβει το φωσ
Και μου δείχνει εσένα
Που σ' αυτό το σταθμό
Κι εσύ περίμενεσ εμένα