Η αλεπού

Μια αλεπού που το 'χε σκάσει
Κάποια μέρα απ' τη φωλιά τησ
Και γυρνούσε μεσ τουσ δρόμουσ η κυρά
Με τα δίχτυα που είχε στήσει
Κοίταζε για να τσιμπήσει
Κάνα φίνο πετινάρι πονηρά

Απ' το δρόμο την επαίρνω
Και στο σπίτι μου τη φέρνω
Ίσωσ και με το καλό συμμορφωθεί
Μα αλεπού είναι και θυμώνει
Μια βραδιά και μου δαγκώνει
Ένα που 'χα πετινάρι στην αυλή

Την αρχίζω σαν βραδιάζει
Που σε πονεί και που σε σφάζει
Και την διώχνω απ' το σπίτι μου σκληρά
Μα η πανούργα πριν να φέξει
Να τηνε με πέντε έξι
Πετινάρια και κουνάει την ουρά