Στίχοι απλοϊκοί, προς κατάνυξιν

Εμοί ου πρέπει να λαλώ ουδέ να συντυχαίνω
Ου πρέπει εμέ να βλέπομαι ουδέ πάλιν να βλέπω
Ουδέ να τρέφομαι τροφήν την πρέπουσαν ανθρώποισ
Εμένα πρέπει να θρηνώ ημέραν εξ' ημέρασ
Να τρώγω δε τον χουν τησ γησ και των δένδρων τα φύλλα
Να πίνω δε τα δάκρυα διά τασ αισχράσ μου πράξεισ
Ότι ενίκησα υπερβολικώσ τον άσωτον εκείνον
Εκείνοσ γαρ υπέστρεψεν από τησ ασωτίασ
Και το ήμαρτον εβόησε και υιότητοσ αξιώθη

Ει δε και μόλισ αισθανθώ εκείνου τη μετάνοιαν
Ευθύσ καταλαμβάνει με έρωσ φιληδονίασ
Και κατασπά με ο λογισμόσ προσ πράξεισ αθεμίτουσ
Συ δε σωτήρ μου σώσον με καν θέλω καν μη θέλω