İmdat
Hisli bir mektupla istişaredeyim gece
En güzel yanı bunun son olmasıydı belki de
Ölümü istediğini söyleyen bu cümlelerin
O alt satırlarında saklı bir
Anlam var iki hece
O lanet iki hece düşündürür gece
Vampir misali gün doğarken uyutur
İçine çeker o belirsizlik istifrası
Yaşamak istifası kabul görür mü
Zorlamak bi' dönüm mü
Öyle yazılmış ki alt satırdan gözümü alamadım
Öyle tanıdık ki şüpheye
Düştüm geride kalamadım
Bu ben miyim yoksa benliğimin diğer tarafı mı
Çevirdim telaşla mektubun veda
Eden sayfasını ve
Parmaklarımdan süzüldü duman çökmeden yere
Mektup elimde sarkarken gözlerim dalar yine
Ölümü istediğini söyleyen bu cümlelerin
O alt satırlarında saklı bir
Anlam var iki hece
İmdat! Akılda kalmamış nizam
Kalbi evde bıraktık da zihnimiz fizan
İmdat! Sorulmamış ki hiç rızam
Aldıkça aldı hayat ulan vermedi bir tutam
Aklımda döner durur Nilgün Marmara
Yerkürenin arka bahçesinden el sallar bana
Yavaşça ilerliyorum artık mutfağa
Bu kez de gülümsüyor şu karşımda sanki Sylvia
Durup düşündüm son bir sigara daha mı yaksam
Şu küçük koridorun sonunda sonum var nasılsa
Olduğum yere çöküp çıkardım kibriti
Yüzümde sıcaklığını hissetmek ne
Güzel bir fikir bir anda dedim dur lan öyle
Kuru bir mektup elbet yetmez
Güzelce topla evini derli toplu
Git bir kez de
Saçlarını tara, ütüle gömleğini falan
Çirkin geldi güzel gitti desinler be arkadan
Bu kez ocakta yemek pişmeyecek çocuk ver gazı
Bağdaş kurup bekle şimdi son seyahat başlasın
Şuan yaşamak istediğini söyleyen şu iç sesin
Değil mi sana sorup duran neden hayattasın
İmdat! Akılda kalmamış nizam
Kalbi evde bıraktık da zihnimiz fizan
İmdat! Sorulmamış ki hiç rızam
Aldıkça aldı hayat ulan vermedi bir tutam
Bakışlarım bulandı biraz gözüm
Takılmışken fayanslara
Bilincim azalmakta azar azar
Uyku bastırıyor yıllardır hiç
Tatmadığım bir güzellik
Dalıyorum bu sonsuz uykuya
Ta ki sesini duyana kadar o
Kapalı kapının arkasında kedim var
Acıkmışta geldi zaar
Toplan kapatım ocağı kapıyı
Pencereyi de araladım
Sarıldım oğluma ondan başka kimim var yaşa!
İmdat! Akılda kalmamış nizam
Kalbi evde bıraktık da zihnimiz fizan
İmdat! Sorulmamış ki hiç rızam
Aldıkça aldı hayat ulan vermedi bir tutam