Τετάρτη βράδυ

Στην πόλη απόψε βρέχει τ’ όνομά σου
Τα βήματά σου δεν τ’ ακούω πια
Ποτάμι μεσ στουσ δρόμουσ τ’ όνομά σου
Σκεπάζει τη ζωή μου σαν σκιά

Τετάρτη βράδυ απολυτήριο και τρένο
Και να σε κρύβει ένα παράθυρο θαμπό
Τετάρτη βράδυ είναι το σπίτι μου πιο ξένο
Στέκομαι απ’ έξω και δε θέλω πια να μπω

Στην πόλη απόψε βρέχει σαν και τότε
Είν’ η ζωή μου ένα παράπονο πικρό
Σε σκέφτομαι μονάχο από τότε
Μέσα σ’ ομίχλη και μαντίλια στο σταθμό