สงสารทำไม

ให้นับหยดน้ำตานั้นคงไม่ไหว
ตั้งแต่เธอจากไป
ไม่กลับมา
ยามคิดถึงเธอครั้งใด
น้ำตาก็ไหลออกมา
มันมากมายเกินกว่าที่เธอจะรู้

ให้บอกว่าซ้ำเท่าไรฉันคงไม่รู้
รู้แต่เพียงฉันอยู่อย่างคนเดียวดาย
ถ้าหากว่าเธอจะถาม
มันยากเกินกว่านับเม็ดทราย
ให้รู้ว่าฉันเสียใจเท่านั้นก็พอ

อย่ามาถามให้ช้ำกว่านี้
ไม่มีเวลาจะอธิบาย
ตอนที่ฉันยังอยู่
เธอไม่เคยสนใจ
แล้ววันนี้ทำไม่มาห่วงใยฉัน

เมื่อเธอตัดสินใจจะลืมสัมพันธ์
ไม่ต้องมาถามฉันเป็นอย่างไร
แม้ว่าเธอรู้
จะมีประโยชน์อะไร
เพราะคนที่ต้องเสียใจคือฉันคนเดียว

Anda