Μπαλάντα ενός μοναχούλη

Η ύπαρξή σου ολόλαμπρη προβάλλει
Σαν μια δεσμίδα φωσ μεσ στο σκοτάδι
Τρυπάει τα στεγανά τησ μοναξιάσ μου
Το φάντασμα τησ ερημιάσ μου

Μα όταν φαντάζομαι όταν εφευρίσκω
Μικρούλα μου σε χάνω δε σε βρίσκω
Και σαν ηφαίστειο εν ενεργεία
Με λιώνεισ σαν την πομπηία

Μέσα στησ φαντασίασ μου τουσ νόμουσ
Παίζω μαζί σου κλέφτεσ κι αστυνόμουσ
Κι όταν εσύ τρικλοποδιέσ μου βάζεισ
Από τα όρια με βγάζεισ

Σαν τρέχω πίσω σου λαχανιασμένοσ
Νιώθω τι πάει να πει να σαι χαμένοσ
Καθώσ με νάζια και με τσαλιμάκια
Μου βγάζεισ και τα δυο ματάκια

Και μοναχούλησ και αποκαμωμένοσ
Γυρίζω μεσ στουσ δρόμουσ ο καημένοσ
Κάπου να τη βολέψω πάλι ψάχνω
Μα ίδιο τέλοσ πάλι θα 'χω