Morgunn í grárri vindhjálmars þoku við Berufjörð
Morgunn í grárri vindhjálmars þoku við Berufjǫrð
Kuldi læðist kringum garða mannanna sem sjást varla á jǫtna vegum; steingerð lík jǫtnanna
Ávallt berja brims gamngr á strǫndinni ok sundvǫrpir brimi yfir svarta sanda grunn
Einungis litlir bjarka myrkviðar hringir veita mǫnnum skjól
Annars rísa hallvallar hráleiki ok dǫkkgrænt jarðar hár
Vindrinn fleygir sverð-Njarðar randa blikum sínum inn í fjǫrðinn ok kǫld vindhǫgg umkringja þorp
Þat gránar, þat gránar
Djúpa, langa skerja foldin vaknar meira ok meira til lífs ok sólin skín í gegnum líflaus grá skýin
Skýin gráta til jarðar
Rigningin hamrar ok litar daginn gráan í lǫngum, endalaust lǫngum heimi hins sama
Fyrsta augnablik nýs vetrtals
Kaldir, grábrúnir jǫtnar leggja ilkvisti sína í djúpið af Ymis blóði
Á fótum þeirra finnst eik, nýtt barr
Þat er ekki langt síðan hranna brjótr fylgdi bǫlgum sína leið til veraldar ískǫldi ok brennisteinshita
Erfiðlega dvelja þar mennirnir enn
Vítt ok breitt finnast fyrstu ísa brots blómin milli hnignunar Marnars barna
Andstæður milli vors ok kaldra orms felli
Ek vakna ok frostna í ofbirtu
Mána systir svo skýr, blekkir ekki burtu kaldan vormorgun, vormorguninn þegar nýtt líf reis frá móðurinni