เพดานสีขาว

กลับมาล้มตัวลงนอน
กอดตัวเองในห้องที่ว่างเปล่า
อยู่คนเดียวแบบเคว้งคว้าง
ทุกคำถามในใจ
แล้วเมื่อไหร่หนอ
ความเศร้าจะหายไป
เหนื่อยจะซ่อนมันไว้
ถ้าอยากเล่าใครจะฟัง

อยากจะเป็นคนเก่ง
ต้องแกร่งเข้าใว้
ซ่อนไว้ลึกๆนะความเจ็บ
มุมเศร้าๆ ของเราใครอยากเห็น
อย่าเลย เดี๋ยวเค้าจะลำบาก
อยากจะเก่งนะ แต่เก่งไม่ไหว
สู้ไม่ไหว นานเท่าไหร่จึงจะผ่าน
อยากจะเลิกคิด ก็ไม่ทำไหว
อยากหายไปเลย

เจ็บปวดรู้ไหม แต่ใครจะรู้บ้าง
ใจไม่โชว์แผล
ทรมานไหน
แต่ความคิดไม่มีเสียง
ทุกข์ข้างในแทบบ้า
ได้แค่ข่มตาเอาไว้
แต่ได้บ่นว่าเหนื่อยโอ้ย เหนื่อยโอ้ย
เหนื่อย เหนื่อยหวะ
อยากตาย

อยากจะเป็นคนเก่งนะ
ต้องแกร่ง เข้าใว้
ซ่อนไว้ลึกๆ นะความเจ็บ
มุมเศร้าๆ ของเราใครอยากเห็น
อย่าเลย เดี๋ยวเค้าจะลำบาก
อยากจะเก่งนะ แต่เก่งไม่ไหว
สู้ไม่ไหว นานเท่าไหร่จึงจะผ่าน
อยากจะเลิกคิด ก็ไม่ทำไหว
อยากหายไปเลย

สู้หน่อยสิ
พยามขึ้นหน่อยแค่นี้เอง
อย่าท้อเดี๋ยวก็ดีเอง
ช่างมันเถอะ
อย่าร้องไห้ไปเลย
เรื่องแค่นี้
ทนอีกนิดเดี๋ยวก็ดีเอง
สู้หน่อยสิ
พยามขึ้นหน่อย
แค่นี้เอง
อย่าท้อเดี๋ยวก็ดีเอง

เจ็บปวดรู้ไหม แต่ใครจะรู้บ้าง
ก็ใจไม่โชว์แผล
ทรมานแค่ไหน
แต่ความคิดไม่มีเสียง
ทุกข้างในแทบบ้า
ได้แค่ข่มตาเอาไว้
แต่ได้บ่นว่าเหนื่อยโว้ย เหนื่อยโอ้ย
เหนื่อยว่ะอยากตาย

แต่สุดท้ายกำลังพัง
รอบๆกายว่างเปล่า
มองเพดานสีขาว