Ζωγραφιά
Όταν πεθάνω δε θα 'χει φως δε θα 'μαι νέος και σουρωμένος
Στην καρέκλα θα 'μαι καθιστός μη με ρωτάτε από πού το ξέρω
Κανένας που αγάπησα δε θα ζει και το τηλέφωνο δε θα χτυπάει
Μπορεί να ζήσω μια καλή ζωή αλλά η ζωή μου θα μου το χρωστάει
Ήμουν στην πρώτη δημοτικού σ' αυτή την ανάμνηση πάμε πάλι
Η κούνια χτυπά το δόξα πατρί κλειστό παιδί μ' ένα ανοιχτό κεφάλι
Προτού το ξανακλείσουν οι γιατροί προτού με κεντήσουν με ράμματα
Μες στο κρανίο μου βάλαν μολύβια και ένα σακουλάκι με γράμματα
Η μάνα μου έχει μόνο δυο παιδιά εμένα με γέννησε η μουσική μου
Θ' ακούσω τη λούπα για δυο λεπτά μετά θα γυρίσω στη φυλακή μου
Αφήνω τις λέξεις να φύγουνε να κάνουν κάτι ομορφότερο
Κι απ' όσες λέξεις επιστρέφουνε γράφω αυτές που με τρομάζουν περισσότερο
Μετά το live στο Airbnb όλα τα αδέρφια μου μαζεμένα
Τους πιο πολλούς είχα να δω καιρό μα σήμερα είναι όλοι εδώ για 'μένα
Θα βγάλω μια photo αναμνηστική μα η εικόνα το νόημα έχασε
Γιατί το καρέ δείχνει μόνο χαρά μα στ' αλήθεια ο πόνος μας έφτιαξε
Σαν τα ξύλα που χορεύουν στη φωτιά
Σαν τα φύλλα που παλεύουν στον βοριά
Δεν μπορώ να ησυχάσω δεν μπορώ να ησυχάσω
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Πόλη κρύα μαγεμένη και παλιά
Μα τα μάτια της σαν να 'ναι ζωγραφιά
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω δεν μπορώ να τα ξεχάσω
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω
Ήμουν στην τετάρτη δημοτικού κι η μπάλα μου χάθηκε μες στ' αγκάθια
Η φύση μου παίρνει ότι αγαπώ κι αφήνει στο σώμα μου δυο σημάδια
Το ένα απ' αυτά είναι ακόμα εκεί θα μείνει στο δέρμα ώσπου να πεθάνω
Θυμίζει πως άξιζε η στιγμή πως κάτι κερδίζω όταν κάτι χάνω
Παλεύω τον ήχο του ρολογιού όπως παλεύω με το κάπνισμα
Που κάτι κέρδισα όταν το 'κοψα μα και κάτι κέρδισα όταν τ' άρχισα
Κι αυτός ο κανόνας ισχύει παντού εκτός απ' τις μέρες που βλέπω πάνω
Που μαύρα φορώ και παραμιλώ γιατί δεν κερδίζω εκεί μόνο χάνω
Αγόρασα ρούχα φανταχτερά αγόρασα δέκα χιλιάδες χάντρες
Να κάνω μια βόλτα στην αγορά και να μ' αγαπήσουν γυναίκες κι άντρες
Με ρώτησες πώς νιώθω για όλα αυτά γιατί έχω αυτό που κανείς δεν έχει
Και σου 'πα καλά μα νιώθω κενό γιατί η πληγή μου ακόμα τρέχει
Ακόμα το τραύμα δεν έχει κλείσει καμιά θεραπεία δε μ' έχει πείσει
Κανένας πλανήτης δε με χωρά καμιά κοινωνία να με κρατήσει
Κανένας μου στίχος δε μ' αγαπά απλά με νοικιάζει για να μιλήσει
Κι αφού ξεκινάμε από άλλη αρχή μόνο στ' αντίο είμαστε όλοι ίσοι
Σαν τα ξύλα που χορεύουν στη φωτιά
Σαν τα φύλλα που παλεύουν στον βοριά
Δεν μπορώ να ησυχάσω δεν μπορώ να ησυχάσω
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Πόλη κρύα μαγεμένη και παλιά
Μα τα μάτια της σαν να 'ναι ζωγραφιά
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω δεν μπορώ να τα ξεχάσω
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω