Orion Verdwaald

Als Orion in Thebes bossen
Zwierf ik rond, bleek en verteerd
Verstoten door wie ik beminde
Verguisd door wie mij had begeerd
Ten prooi aan leugen en bedrog
Van wie zich ooit mijn vriend mocht noemen
En zij, mijn lief, zag het verkeerd

Er was een tijd dat ik kon denken
Dat alles bleef zoals het was
Zoals zoet altijd de geur van rozen
Groen altijd de kleur van gras
Maar ook de hemelhoge zon
Verliest haar licht aan donkere wolken
Waar zij, mijn lief, er een van was

Ik jaag niet meer
Ik jaag niet meer
Bij het naderen van de winter
Bij het vallen van de nacht
Komt een einde aan de jacht

Die bossen niets bleek er van over
De vogel zocht de stronken af
Of hij zich veilig nog kon nestelen
Het barre land lag star en straf
Ten prooi aan kille eenzaamheid
Hier zou geen vriend mij willen vinden
En zij, mijn lief, zweeg als het graf

Maar toen
Vanuit de verte op de vlakte
Verscheen een trotse edele ram
Die mij met dwingend kalme ogen
Uiteindelijk ter redding kwam
Zodat ik mijn weg naar huis weer vond
Waar ik uit mijn boze droom ontwaakte
En zij, mijn lief, mij tot zich nam