Αρρώστια που δεν παίρνει θεραπεία
Έρχονται κάποιεσ στιγμέσ που αντιστρέφονται οι ρόλοι
Και η νύχτα φωτίζει την μαύρη μου ψυχή
Τ'αποθέματα τησ μέρασ και η τσιμεντένια πόλη
Με οδηγούν στο να κοιτάξω με άλλο μάτι τη ζωή
Όλου του κόσμου τα παράλογα απόψε με διχάζουν
Και στέκομαι στη μέση προσπαθώντασ να διαλέξω
Σιχάθηκα να βλέπω μάτια αίμα να στάζουν
Και καταστάλαξα να μείνω στην απ'έξω
Πωσ μπορείσ και πιστεύεισ σε τούτη την πατρίδα
Και με σθένοσ τρέχεισ να την υπερασπιστείσ
Κι όταν σκάει η μπόρα κι η μεγάλη καταιγίδα
Σε αφήνουνε μονάχο να πνιγείσ
Πωσ αντέχεισ να πονάσ και να μην τα βγάζεισ πέρα
Μα απ'την άλλη στην κάλπη είσαι μία απ'τα ίδια
Πωσ μπορείσ το κεφάλι σου να σκύβεισ κάθε μέρα
Και να γλείφεισ ένα μάτσο αρχίδια
Και σαν μαλάκασ ξεφραγκιάζεσαι να πιάσεισ το λόττο
Μα στη δουλειά λίγα τα λεφτά
Σαν το γαιδούρι μου μοιάζεισ που του βάζουν το καρότο
Να'χει λόγο να πηγαίνει μπροστά
Πωσ μπορείσ και ξοδεύεισ τον θυμό σου
Και στα γήπεδα μου τρέχεισ θολωμένοσ και τα σπασ
Όταν άλλοι κονομάνε απ'τον ρομαντισμό σου
Κι εσύ σύμβολα και παίχτεσ προσκυνάσ
Να αποκοιμιέσαι πωσ μπορείσ μπροστά σε μια οθόνη
Το παιδί σου να θαυμάζει είδωλα φανταχτερά
Όταν αρχίζει το ριάλιτι η ζωή σου τελειώνει
Και στο σπίτι η tv σου κυβερνά
Επαναστάτησ μασ το παίζεισ αν και είσαι από τζάκι
Πάντα πρόθυμοσ να γλείψεισ να προδώσεισ
Τσε γκεβάρα με σβαρόφσκι σε μπλουζάκι
Α ρε πούστη τα'χεισ όλα ισωπεδώσει
Πωσ μπορείσ τουσ μετανάστεσ να βλέπεισ σαν εχθρούσ
Και να πιστεύεισ πωσ σου κλέψαν τη ζωή σου
Όταν τον ίδιο ιδρώτα χύνεισ κάθε μέρα με αυτούσ
Και κάποιοι άλλοι αδιαφορούνε για την ύπαρξή σου
Κι αφού σε πυροβολήσαμε με στίχουσ κι ερωτήσεισ
Θα σου πω πωσ νιώθω εγώ για τη γενιά μασ
Αυτή που τόσα χρόνια ψάχνει να βρει απαντήσεισ
Στο κουρασμένο προσωπείο του μπαμπά μασ
Αυτή που χρόνια ξερνάει απ'το χειρότερο πιώμα
Κι εφησυχάζεται στο άλλοθι του θύματοσ
Αυτή που τόσα χρόνια τώρα είναι λιώμα
Κι είναι εθισμένη στη βελόνα του συστήματοσ
Δυστυχώσ η ευτυχώσ τέλοσ πάντων ηττηθήκαμε
Φορέσαμε μια μάσκα και πηγαίνουμε
Πίσω απ'το pc κι από το δάχτυλο κρυφτήκαμε
Και κάθε μέρα πιο πολύ σωπαίνουμε
Κι επειδή την είδα ράπερ μη νομίζεισ πωσ διαφέρω
Πιο πολύ από σένα μέσα μου αρρωσταίνω
Όλα αυτά στα γράφω απόψε να σου πω πωσ υποφέρω
Να φωνάξω ξυπνάτε ρε πεθαίνω
Και σε ρωτάω ρε φιλαράκο τελικά τι είμαστε
Αυτά που λέμε η αυτά που πράττουμε?
Η μήπωσ κατά βάθοσ όλα όσα κρύβουμε
Και στο τέλοσ πάντα αυτά μασ κουμαντάρουνε
Ίσωσ είμαστε αστέρια που πέσανε στη γη
Ίσωσ μικρά κι ασήμαντα στοιχεία
Που όσο σπέρνουν και θερίζουνε χολή
Γίνονται αρρώστια που δεν παίρνει θεραπεία