Tsoglani

Απόψε που νοστάλγησα τα μαύρα σου τα μάτια
θυμήθηκα που αράζαμε στην άμμο σιωπηλοί
τους δρόμους που ανθίζανε σε κάθε μας φιλί
τη μέρα που σε ξάπλωσα γυμνή στα σκαλοπάτια.

Κορόιδεψα τον θάνατο και του 'βγαλα και γλώσσα
στα Τάρταρα τον έστειλα να πάει να κοιμηθεί
κι εκείνος σαν μαμμόθρεφτο, μυξιάρικο παιδί
με πρόδωσε στη μάνα του που 'ναι γριά και κλώσσα.

Και παίρνει η μάνα του η Γη ένα μακρύ στειλιάρι
και γράφει πάνω τ' όνομα που μου ΄δωσε ο νονός
και στέλνει μαύρο κόρακα να πει: από 'δω και μπρος
τα χρόνια μέτρα που περνούν πριν έρθει να σε πάρει.

Με γέλασε ο δαίμονας και μου 'στειλε τη δόξα
σε κείνο το γυμνό κορμί της πώς ν' αντισταθώ
με δένει και με τράβηξε στον μαύρο της βυθό
και κάθε τόσο σκάλιζε την έμφυτή μου λόξα.

Μεγάλωσα και φόρεσε τη μαύρη του εσάρπα
αλάτι πήρε κι έριξε στην όμορφη ζωή
μα σαν εκείνος τραγουδά να μην ακούς εσύ
που φτιάχνει το τραγούδι μου σε μαγεμένη άρπα.

Πού είσαι αρχαίε ποιητή, γραφιά μου απ' τη Ρωσία
πού 'σαι Λατίνε μου σοφέ να με παρηγορήσεις
κι εσύ προτού τον μάταιο τον κόσμο να αφήσεις
στο θάνατό σου έδινες τόσο μεγάλη αξία

Του κάτω κόσμου μπάσταρδε και των θεών τσογλάνι
που δεν λυγάς σε κλάματα κι ούτε γουστάρεις δώρα
και δεν χρωστάς λογαριασμό και ό,τι θέλεις κάνεις
και δεν μπορούν να σου κρυφτούν σαν έρθει εκείνη η ώρα.

Του κάτω κόσμου μπάσταρδε και των θεών τσογλάνι
το ριζικό μου αν οδηγείς και κυβερνάς τις μοίρες
δεν σε φοβάμαι θάνατε γι' αυτά που έχεις κάνει
μα πότε πότε νοσταλγώ εκείνους που μου πήρες.