Βαβυλώνιοι κήποι

Εχ νερό τη σβήνει τη φωτιά αέρασ τη φουντώνει
Στισ κορυφέσ στισ κορυφέσ μα στον αφρό δε σώνει

Γιατί είν' σκαρί αλαργινό το φόβο δε γνωρίζει
Φόβο που φέρνει την αρχή πίκρα να φοβερίζει

Αρμένισα στη ρότα σασ
Κι έχασα τα πανιά μου
Κομματιασμένα λάθη σασ
Γκρεμίσαν τα όνειρά μου

Εχ και χάσιμο και ταραχή σε βαβυλώνιουσ κήπουσ
Με κρεμαστά τα θαύματα με περισσά τα κάλλη

Άσχημη νύφη πλήρωσε σαν σήκωσε κεφάλι
Και τον βαραίνει η προσβολή ο πόθοσ του
Το είναι