I Fadasia

Δε φταισ εσύ η φαντασία μου τα φταίει
Που σ' έπλασε όπωσ ήθελε αυτή
Η φαντασία μου που χρόνια με γελούσε
Πωσ θα μ' ανοίξεισ την καρδιά μου την κλειστή

Μα ποιο είναι κείνο το όνειρο
Που βγαίνει πάντα αλήθεια
Και δεν αφήνει χαρακιέσ στισ περισσότερεσ καρδιέσ
Και μια πληγή στα στήθια

Δε φταισ εσύ η φαντασία μου τα φταίει
Γι αυτό μην κλαισ που φεύγω βιαστικά
Σε μένα τώρα πια ταιριάζει για να κλάψω
Για τησ καρδιάσ μου τα χαμένα ιδανικά