Μια Κυριακή πρωί

Ένα φθινοπωρινό βραδάκι
Ήπιανε κι οι δυο πικρό φαρμάκι
Δώσανε με δάκρυα φιλιά
Μεσ στη θλιβερή τη σιγαλιά

Έπρεπε να λείψει λίγο χρόνο
Άλλωστε θα γύρναγε μια κυριακή πρωί
Τούτο είχε πει με πόνο
Κι ήτανε η μόνη ελπίδα στη ζωή

Μια κυριακή πρωί
Του είπε πωσ θα 'ρθεί
Σαν πρώτα η αγάπη τουσ ν' αρχίσει
Μα πάει καιρόσ κι ακόμα να γυρίσει

Κι όταν κατάλαβε πωσ μάταια καρτερούσε
Γιατί έναν άλλον ίσωσ τώρα ν' αγαπούσε
Προτίμησε να σκοτωθεί
Μια κυριακή πρωί