Anasigkrotisi

Ποιος μου είπε να ξεχάσω τι απέγινε, εκείνο που δε χάνεται από μέσα μας
Το εκθρόνισμα του μπόμπιρα που χάλασε τη στέψη μας
Και τα χέρια σου χτυπάνε
Και τα λόγια σου πονάνε
Και οι τύψεις ξενυχτάνε – κάπως έτσι το θυμάμαι
Στο σκοτάδι μου μιλάω για τα όνειρα
Στο φως, όμως, θα ψάχνω για τη λύση μέχρι να δύσει, μέχρι το χέρι να ατροφήσει
Κι έτσι ψάχνω μέχρι να στέκομαι μπροστά σου, δίχως δάκρυ να κυλίσει
Βλέπεις πήρα την απόφαση, το θέμα είναι στην πράξη αν μπορώ να την τηρήσω
Τι να κάνεις την αντίληψη αν το σώμα επιβραδύνει
Επινεφρίνη, αν δεν εκκρίνει, πάλι στάσιμο θα μείνει
Εν αμύνη όλοι κάνουμε τα λάθη μας
Όλοι λέμε πως αυτός είναι ο τρόπος για να αντέξεις – για να μπεις μες το παιχνίδι
Όσο κάθεσαι να σκέφτεσαι, όμως, κάποιοι παίζουν ήδη
Κι όσοι μ αφήσανε, πώς να ξέρουνε πως ανάρρωσα
Κι όσοι με ρίξανε, δεν το ξέρουνε πως δυνάμωσα
Κι όσοι με διώξανε, πώς να ξέρανε πως θα γέλαγα
Κι όσοι με σπρώξανε, δε φαντάστηκαν πως θα πέταγα
Έχω ένα στόχο, έχω το λόγο
Έχω το λίγο κάνει τόσο όσο πρέπει, για να αντέχει αυτό το σώμα, για να τρέχει
Έχω τη σκέψη να οργανώσω
Τον χρόνο να παγώσω – όχι να σκοτώσω!
Έχω τη θέληση, τη γνώση
Έχω μπροστά μου, όλη τη δύναμη, απλώσει
Για να δώσει στην πτώση αντίστροφη πορεία
Θέλω να δώσει στο συνειδητό μου, όποια χρειάζεται οδηγία
Όσο οι λέξεις γεννάνε το τίποτα άσε με να φεύγω – δε θέλω να αναλώνομαι
Καρπώνομαι, απ το ατέρμονός σου βύθισμα
Τα χρώματα που κάπως καπηλεύεσαι στο σήμερα
Ανείπωτα μου βράδια δείχνουν έξι στο ρολόι σου
Αν δε θες να ξημερώσει, απλά μη βγαίνεις στο μπαλκόνι σου
Ανασυγκρότηση: παίρνω τα πράγματά μου για να φύγω
Πως θα ταξιδέψω αν για πάντα εδώ μείνω;
Κι όσοι μ αφήσανε, πώς να ξέρουνε πως ανάρρωσα
Κι όσοι με ρίξανε, δεν το ξέρουνε πως δυνάμωσα
Κι όσοι με διώξανε, πώς να ξέρανε πως θα γέλαγα
Κι όσοι με σπρώξανε, δε φαντάστηκαν πως θα πέταγα
Κι όσοι μ αφήσανε, πώς να ξέρουνε πως ανάρρωσα
Κι όσοι με ρίξανε, δεν το ξέρουνε πως δυνάμωσα
Κι όσοι με διώξανε, πώς να ξέρανε πως θα γέλαγα
Κι όσοι με σπρώξανε, δε φαντάστηκαν πως θα πέταγα