Ο φίλος μου ο Παναγής
Ο φίλοσ μου ο παναγήσ
Δεν έκανε γι' αυτήν την γησ
Με όλα ήταν ξένοσ
Δεν είχε σπίτι και δουλειά
Κουβέντιαζε με τα πουλιά
Και δίχωσ νά'χει πιει γουλιά
Έμοιαζε μεθυσμένοσ
Φορούσε αμπέχωνο βαρύ
Στα χέρια του είχε ένα κλαρί
Και στα μαλλιά του φύκια
Χειμώνα και καλοκαιριά
Κοιμόταν στην ακρογιαλιά
Κι απ' την ζεστή του την καρδιά
Άχνιζαν τα χαλίκια
Τον φίλο μου τον παναγή
Τον σκότωσε μια χαραυγή
Μια σκέψη σαν μαχαίρι
Πωσ κάθε βράδυ δηλαδή
Πεθαίνει κάπου ένα παιδιά
Που τίποτα δεν έχει δει
Και τίποτα δεν ξέρει