Φεγγάρι

Φεγγάρι μου που ‘σαι ψηλά και χαμηλά λογιάζεισ
Πουλάκια που ‘στε στα κλαριά και στισ κοντοραχούλεσ
Κι εσείσ περιβολάκια μου με το πολύ το άνθι
Μην είδατε τον αρνηστή τον ψεύτη τησ αγάπησ
Οπού μ' εφίλειε κι όμωνε ποτέ δε μ' απαρνιέται
Οπού μ' εφίλειε κι όμωνε ποτέ δε μ' απαρνιέται

Και τώρα μ' απαράτησε σαν καλαμιά στον κάμπο
Σπέρνουν θερίζουν τον καρπό κι η καλαμιά απομένει
Βάνουν φωτιά στην καλαμιά κι απομαυρίζει ο κάμποσ
Έτσι ‘ναι κι η καρδούλα μου μαύρη σκοτεινιασμένη
Οπού μ' εφίλειε κι όμωνε ποτέ δε μ' απαρνιέται
Οπού μ' εφίλειε κι όμωνε ποτέ δε μ' απαρνιέται

Οπού μ' εφίλειε κι όμωνε ποτέ δε μ' απαρνιέται