Δε ρώτησες αν ζω

Η βρύση του νιπτήρα στάζει αργά
Μονότονο τησ μοναξιάσ ρολόι
Η νύχτα τη σκιά τησ κυνηγά
Και μένα το παράπονο με τρώει

Δε ρώτησεσ αν ζω ή αν πεθαίνω
Ούτε κι αν σ' αγαπώ και περιμένω
Δεν ήρθεσ μια φορά να δεισ τι κάνω
Λίγο να ζεσταθώ και ασ πεθάνω

Οι φίλοι μασ χαθήκανε κι αυτοί
Σαν να 'ταν μοναχά δικοί σου φίλοι
Ζωή σακατεμένη και σκυφτή
Και πάντα το παράπονο στα χείλη