Idąc po parku

Idąc po parku spotkałem dziewczynę
Której Beatka było na imię
Pogodny uśmiech na twarzy miała
I do każdego się uśmiechała
A oczy miała jak dwa korale
I ja w tych oczach się zakochałem
Długo po parku chodziłem za nią
By o uczuciu swym jej opowiedzieć
Wreszcie zdobyłem się na odwagę
I o uczuciu swym jej powiedziałem
A ona śmiejąc się mówiła tak
Nie kochaj chłopcze bo nie masz szans
I uśmiechnęła się i poszła dalej
A ja zmęczony do domu wracam
Wierząc że kiedyś znów ją zobaczę
Wierząc że kiedyś znów ją zobaczę