Το κλειδί

Που σ᾽αγαπούσα ακόμα ήταν θαύμα
Που σ᾽ήθελα σα να ᾽σουνα ζωή
Νόμιζα πως θα ᾽κλεινα το τραύμα
Που άφηνες συχνά να αιμορραγεἰ.

Μα δεν αλλάζει μάτια μου ο άνθρωπος
Γιατί ν ᾽αλλάξει κι η ψυχή
Την πόρτα του παράδεισου κι αν έχει βρει
Να την ανοίξει δεν μπορεί
Γιατί στην πρώτη αφορμή
Μόνη της φεύγει και πετάει το κλειδί

Άσε να χαθώ μέσα στα χέρια σου
Γιατί ειν᾽η τελευταία μας φορά
Ο ἐρωτας κι ο θάνατος πώς μοιάζουν
Φλερτάρουν κι αγαπάνε τη φθορά