บัวไร้บึง

หากน้องนางเป็นบัว ขอตัวพี่จงเป็นบึง
มีแต่ความคิดถึง บัวขาดบึงก็ถึงขาดใจ
บัวกับบึงคู่กันสวรรค์ปั้นให้
อยากให้เป็นไป อย่าฟ้ามาคู่กับบึง

แต่ทำไม ทำไมอยู่ห่างไกลแสน
เหมือนพรมแดนกั้นไว้ให้ใจคิดถึง
บัวแล้งน้ำทุกยามเฝ้าคิดถึงบึง
อยากให้หวานซึ้งบึงจะงามมีน้ำมีบัว

หัวใจนั้นคือจั่งมีแนวกันกั้นฮั้วกั้นแค กระแสไฟกั้นไว้
ไปใกล้ช็อตตาย อยากให้อ้ายมาแวมาหา
คือจั่งเคยเป็นมา แต่เดิมดั่งเขา
บ่อนสองเฮาเคยเห็นเคยพ้อ เคยนัดเคยรอกันอีกครั้งหนึ่ง
อยู่ริมบึงแห่งนี้ หากมีน้องผู้เดียว

เหลียวมอง มองนั้นตรงลงบึง
เห็นหญิงชายคู่หนึ่งพายเรือลอยมา
แหวกสายบัววิดน้ำใส่กันเริงร่า
มองแล้วอยากหลับตา คิดเห็นหน้าคนนั่งคู่เรา

เดินมาขึ้นเรือลำจอดไว้
สองมือจ้ำพายออกฝั่งเหมือนดั่งคู่เขา
ถึงกลางบึงน้ำใสแต่หัวใจเศร้า
เมื่อก่อนมีเขากับเรานั่งเรือลอยลำ

พายเรือจ้ำทวนลมเข้าฝั่งยังแต่เขาผู้นั้นบ่ทันขึ้นฝั่งมา
อิดอ่อนล้าปรากฏว่าในใจ ออกเดินไปริมบึง เบิ่งบัวในน้ำ
บัวบานงามสบัดลมตีต้อง ลมพัดน้ำเป็นฟอง มาล่อเข้ามาฝั่ง
หัวใจยั้งบ่ได้มันเป็นคลื่นบัดคิดมา

คิดเห็นหน้าเขานั้น ใจสั่นไม่หาย
แต่มันก็สายเกินไป อยากให้คืนมา
เราเหมือนบัว ไร้บึงคิดถึงแต่หน้า
โอ้วาสนา สายบัวเหมือนตัวของเรา

บัวบานกลางบึง ถึงบานแล้วจะโรยรา
แต่ทว่าบัวนั้นหนอยังมีบึง
บัวบานอย่างเรา บานแล้วไม่มีที่พึ่ง
แล้งน้ำขาดบึง ถึงจะบานใยก้านเฉาตาย

คิดต่ออ้ายซ่างเป็นแม่นแฟนเขาสองคนเฮามาต่างกันแท้น้ออ้าย
สายไปแล้วคนึงนำกะดายเปล่า มักแต่เพียงแต่เว้า ผู้เขาซ้อนบ่แม่นเฮา

เห็นที่เก่าที่เราเคยมา
จึงต้องหลับตาไม่อยากมองซ้ำอีกที
เห็นบัวงามบึงน้ำหัวใจป่นปี้
ริมบึงแห่งนี้เป็นที่เกิดรักของสายบัว

ทูนหัวสายบัวคือน้อง ทูนหัวสายบัวคือน้อง
บึงหนองคืออ้ายอีกฝ่าย เป็นหยังน้อจั่งมาหยับมาโยกย้าย
มาเข้าแม่นใส่กัน ไม่มีวัน เพียงแต่ฝันครั้งหนึ่ง
เป็นบัวไร้บึงจึงหมองกลุ้ม เฮ้อ เออ เอ่อ เอ่ย