น้ําตาหล่นบนเถียงนา
ละอ้ายบ่สงเด้อสารต้อย
คนพลอยกะตามส่างเอย
เออต้อยนี่เด้อสิขอเป็นแค่ก้าง
ขวางคออ้ายให้หน่ายไว
ละคนที่ฮักกันบ่ได้
เขามีใหม่มันเจ็บหลาย เออ
เหมือนดั่งตายหนอทั้งเป็น
ผู้บ่าวฉันช่างทำได้
กอดผู้ใด๋ เออบนเถียงน้อย
ดูนั่นละมันเป็นแฟนเรา
กอดเขาอยู่บนเถียงนาน้อย
อ้อนออดสำออยไม่เกรงใจต้อยบ้างเลย
มันเจ็บละมันปวดเหลือแสน
เห็นเขากอดแฟนของเราเยาะเย้ย
จู๋จี๋กันอยู่เถียงนาไม่อายนกกาฟ้าดินบ้างเลย
เขาทำกันอย่างเปิดเผย
เขาทำกันอย่างเปิดเผย
น้อยใจจังเลย เจ็บเพราะเถียงนา
แน่พี่จ๋า เคียดให้เขาบ่เซาเลยน่า
อยากม้างเถียงนาหลังน้อยให้หมุน
คิดมาแห่งวุ่นเห็นหน้าแห่งเคือง
อยากยิงเปรี้ยงแน่บ่อนกลางใจ
อยากสิหลบหนีไปไทยอิ่มคนหลงแค้น
แฟนของน้อง เขามีฮักใหม่
นัดกันไปอยู่เถียงอีน้องหลงให้เมื่อเห็น
เสียแฮงน้องบูชา เจ็บอุราเช้าเย็น
เสียแฮงน้องหลงรัก อ้ายก็ไม่มองเห็น
เกิดเป็นรักเน่าเหม็น
ก่อนอ้ายเคยว่าหอม
เถียงนาน้อยทำต้อยเจ็บละจนตรมจนตรอม
ย้อนอ้ายหอม
หอมเขาอยู่เถียงน้อย
เถียงนาน้อยต้อยเจ็บ ละเพราะเถียงนาน้อย
อ้ายนัดต้อยที่เถียงนาน้อย ละเอาไผมานำ
ดั่งสะดุดตอตำ เมื่อคุณพี่จู๋จี๋กับเขา
คนเจ็บอกน้ำตาตกละต้องเป็นตัวเรา
ดั่งแมงเงานั้นต้อยกลางใจ
ยืนร้องไห้ข้างโพนใต้ต้นผักกะเดาเข้าสังดอน
ตอนฝนตกพร่ำพร่ำ
กรรมละกรรม อีหยังของข้อย
แน่อ้ายเอ๋ยบ่เงยเบิ่งต้อย
เบิ่งต้อยละสิหนีไปงอยปลายไม้โดดก่อน
เขานอนฮวมอ้ายตัวน้องนั่งเหงา
เสียแฮงเว้าหลายเทือสัญญา
หลงบูชาคนดีบ่มองเห็นช้ำ
ความหวานฉ่ำมันกลายเป็นขมขื่น
เถียงนาเคยร่มรื่นทำต้อยนั่งตรอม
ดั่งถึงซ้อมเขาก่ายเคียงหมอน
ดั่งถึงซ้อมเขาก่ายเคียงหมอน
เถียงของเฮาเขานอนกล่อมกันเจ็บฮ้าย
กล่อมกันละเจ็บฮ้าย เจ็บฮ้าย ละเจ็บฮ้าย