En elsker i Berlin

Engang hadde æ en elsker i Berlin
Sa ei eldre dame høgt ved nabobordet
Han hadde stemme som en gammel fiolin
Og han snakka te mæ med den herregud
Det hete visst å falle for en mann
Men æ tok retning himmel
Æ Flaug og æ flaug høgt
Det va'kj e nå fornuft i det vi gjorde
Men bytte du forelskelse med høg og tørr forstand
Ikkje æ
Ikkje han
Ikkje æ
Og ikkje han
Ikkje hanog vi visste at vi måtte langt avsted
At vi måtte reise dit kor ingen fant oss
Og vi fant et seil som ville ta oss med
Det fylte sæ med mektig fralandsvind
Vi satsa det vi eide for ett nu
Ei retning for en rystelse det
Sikre for ett sting
Det va'kje nå fornuft i det vi gjorde
Men kem kan temme dønninge
Og be dem om å snu
Ikkje æ
Ikkje du
Ikkje æ
Ikkje du
Så tok det andre livet oss igjen
Sa den eldre dama ustøtt under hatten
En god oppdragelse va ingen venn
Så er det vel fornuften som gjør blind
Men lidenskap har aldri tatt regi
Og seil kan ikkje fylles av anstendighetens bris
Så kem vil noensinne kunne vite
Når det er rett i livet å gå eller å bli
Ikkje du
Ikkje vi
Ikkje du
Ikkje vi
Engang hadde æ en elsker i Berlin