Οδός αγωνίας

Είμαι το ρολόι που έχει σταματήσει
Και δεν το κοιτάσ
Σε έναν άδειο τοίχο μένει να θυμίζει
Πωσ δε μ' αγαπάσ
Μοιάζω με έναν φάρο σ' έρημο λιμάνι
Που τον προσπερνάσ
Και όλο αναβοσβήνει για ένα σου σημάδι
Μα δε σταματάσ
Δε σταματάσ

Και όλη η ζωή μου είναι άδεια τώρα
Λείπεισ και όλοι οι δρόμοι μοιάζουν ανηφόρα
Στην καρδιά μου είναι χαραγμένο το όνομα σου
Και από το σώμα μου δε φεύγει το άρωμα σου

Και τρελαίνομαι
Και πεθαίνω
Στην οδό τησ αγωνίασ πάλι μένω
Και τρελαίνομαι
Και μεθάω
Από μίσοσ που εσένα αγαπάω
Σ' αγαπάω

Είμαι το τσιγάρο που δεν το καπνίζεισ
Και το παρατάσ
Και έχει μείνει μόνο μέσα στο πακέτο
Που εσύ πετάσ
Είμαι το άρωμα σου σε ένα μπουκαλάκι
Που δεν το φοράσ
Είναι πεταμένο σ' ένα συρταράκι
Που όλο το ξεχνάσ
Μην το ξεχνάσ