Απέραντα χωράφια

Τούτον τον κόσμο μικρόσ τον ενόμιζα αλλιώσ
Τούτον τον κόσμο μικρόσ τον φαντάστηκα αλλιώσ
Και συ που στο στόμα φέρνεισ το τσιγάρο μ’ ηδονή
Κάπωσ έτσι έχεισ ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή
Και νομίζεισ πωσ θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείσ
Ψευδαισθήσεισ όμωσ θά ‘χεισ ψευδαισθήσεισ θα γευτείσ
Γιατί αν έβλεπεσ για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου
Θα πνιγόσουν απ’ το άγχοσ που γεννιέται μέσα μου
Γέροσ είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών
Και συ ανάβεισ άλλο ένα εισ υγείαν των κουτών

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα στ’ απέραντα χωράφια
Που με τ’ άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρόσ
Παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρά μου
Κι απο τότε ήθελα να γίνω γεωργόσ
Άσπρεσ χαίτεσ ήταν στον αέρα τα μαλλιά μου
Σαν άγρια εφύσαγε ο αέρασ ο καυτόσ
Κι είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στην καρδιά μου
Που τον κόσμο αλλιώσ τον φανταζόμουνα μικρόσ

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα στ’ απέραντα χωράφια
Στη σκέψη μου θρονιάστηκεσ και έγινεσ κυρά
Το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα
Την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά
Τώρα όταν σε σκέφτομαι τησ φαντασίασ απάτη
Ξέρω πωσ δεν απέχεισ μα θα σε βρω εδώ κοντά
Γιατί είδα κείνα που’ μελλε το στόμα να στεγνώσουν
Ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν’ αρρυθμεί

Μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια
Και είπε αλήθειεσ που τισ κρύβουν πάμψηλα βουνά
Κέρδισα απ’ τον ήχο τησ μια καθαρή εικόνα
Εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφισαν ποτέ
Στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ότι βρήκαν
Στισ εννιά θρησκείεσ οι προφήτεσ οι εννιά
Κι από τότε που ‘νοιωσα τησ μουσικήσ τη γλώσσα
Διαρκώσ μιλώ με τούτη τη δική μου τη γενιά

Μέρεσ με γκρίζο ουρανό και με κρύο χωρίσ ύπνο πολύ
Απόφαση σκούρα μια κενότητα πλήρησ με τάραξε εκεί
Για να φύγω για να φύγω

Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματά μου πήρε
Τισ σκέψεισ τισ ρομαντικέσ εφόρτωνα μαζί
Χωρίσ να ξέρω πωσ αυτοί που πόλεισ δυναστεύουν
Θα τισ πληγώσουν με το πιο μεγάλο τουσ καρφί
Και έφτασα εδώ μ’ απέραντη αγάπη για τον κόσμο
Απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρόσ
Μα κάθε μέρα που περνά όσο την έχω ανάγκη
Τόσο μακριά με διώχνει και μαντήλι μου κουνά
Αγάπη αγάπη

Αργότερα σε αίθουσεσ φτιαγμένεσ μόνο για χορό
Ευρέθηκα να παίζω
Με μια κιθάρα απ’ τισ φτηνέσ και ρεπερτόριο διεθνέσ
Εμένα να προδίδω
Μάγκεσ προστάτεσ κι αδερφέσ στισ παλιωμένεσ μου χορδέσ
Το άχτι τουσ να βγάζουν
Κι ο εφιάλτησ μου ζεστόσ μ’ ακολουθεί σαν κυνηγόσ
Μαζί του για να ζήσω

Μάθημα που διδάχτηκα δε θέλησα να δώσω
Κι έτσι ο εαυτόσ μου θά ‘ναι πάντα ανοιχτόσ
Και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο
Που σπέρνει ο καθένασ και μου παίρνει τον καρπό

Όταν στρατιώτη με πήραν μου μάθαν να ζω μοναχόσ
Και με ασκήσεισ σε λόφουσ μου δείξαν πώσ νά ‘μαι σκληρόσ
Να αντέχω

Αντέχω στην πείνα και ζω με τη δίψα αντέχω παντού
Η σκέψη μου όμωσ την ψυχή μου πληγώνει με έλκοσ διαρκέσ την πεθαίνει
Την πεθαίνει

Πόσεσ φορέσ πριν φτάσω εδώ δεν κάθισα να γράψω
Λέξεισ που μα την πίστη μου θ’ αλλάζαν το μυαλό
Και τότε κάποιοσ έξυπνοσ του τύπου και των μέσων
Μού ‘λεγε αυτό είναι ποίηση δεν είν’ εμπορικό

Σε κείνα τα απέραντα χωράφια αν είχε ζήσει
Αν τα’ χε δει έστω για λίγο ο έξυπνοσ αυτόσ
Θα ‘ξερε πωσ η ποίηση που δίνει εκεί η φύση
Είναι κι ο μεγαλύτεροσ εμπορικόσ καρπόσ

Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια δεν τα θέλω εγώ
Άγχη κι αγωνίεσ ψέματα εικασίεσ μακριά από ‘δώ
Τούτον τον κόσμο μικρόσ τον ενόμιζα αλλιώσ
Τούτον τον κόσμο μικρόσ τον φαντάστηκα αλλιώσ

Σαν να δύει ο ήλιοσ είναι η πορεία τούτησ τησ γιορτήσ
Ο αλκοολικόσ που απ’ το μεθύσι παίρνει άισθηση ζωήσ
Θεοί ένα τείχοσ να χτίσετε τώρα μπροσ στισ πόλεισ
Απ’ τα χωράφια αν θα’ρθουνε να πείτε πωσ αρρώστεια τρώει τον κόσμο

Και συ που στο στόμα φέρνεισ το τσιγάρο μ’ ηδονή
Κάπωσ έτσι έχεισ ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή
Και νομίζεισ πωσ θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείσ
Ψευδαισθήσεισ όμωσ θά ‘χεισ ψευδαισθήσεισ θα γευτείσ
Γιατί αν έβλεπεσ για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου
Θα πνιγόσουν απ’ το άγχοσ που γεννιέται μέσα μου
Γέροσ είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών
Και συ ανάβεισ άλλο ένα εισ υγείαν των κουτών

Μη ρωτάσ λοιπόν για που πηγάινω μη ρωτάσ για που τραβώ
Ρώτα μόνο αν αφήνω κάτι απο εμένα εδώ

Στο δωμάτιό μου θά ‘βρεισ 13 ποίηματα
Όλα λεν’ για την αγάπη όμωσ νόημα τίποτα

Τούτη η πάλη λέει σ’ άλλον ότι είναι ζωντανόσ
Μα σε μένανε θυμίζει πώσ γεννιέται ο νεκρόσ

Μόνοσ ήμουνα και θά ‘μαι μόνοσ έζησα και ζω
Κι αν τισ νύχτεσ δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ