Φόλα

Κάθομαι σκυφτόσ απ’ το πρωί μέσα στο σπίτι
Και ο ήλιοσ απ’ το τζάμι δεν περνάει
Έξω αυτοκίνητα ουρλιάζουν
Και ο θόρυβοσ τησ πόλησ το κεφάλι μου τρυπάει

Είναι ο αέρασ που αναπνέω χημικόσ
Κι ο ουρανόσ μου έχει σύρματα γεμίσει
Μα όταν στον καθρέφτη μου κοιτώ βλέπω ακόμα λίγο φωσ
Δε σε πιστεύω όσο κι αν λεσ πωσ έχω κιόλασ πια ξοφλήσει

Όλα απ’ το μυαλό σου σβήστα όλα
Μην τρωσ αδιάφορα τη φόλα
Που σου πετάνε σα σκυλί

Απ’ την τηλεόραση εικόνεσ πλαστικέσ
Χαρτοσακούλεσ το μυαλό μου έχουν τυλίξει
Περιοδικά εφημερίδεσ διαφημήσεισ
Ένα πρότυπο ζωήσ μου έχουνε δείξει

Σώματα γυμνά τα κόκκαλά τουσ περιφέρουν
Τα κορίτσια και τ’ αγόρια τησ αφίσασ
Μα όταν η γενιά του γρήγορου αναλωθεί
Από τα βάθη θα υψωθεί αυτή η αιώνια σκληρή χαρά τησ λύσσασ