Αμίλητο νερό

Οι εποχέσ ξοδεύονται προτού ν' αλλάξουν γνώμη
Κι οι ενοχέσ παιδεύονται σ' ανύποπτεσ σκιέσ
Και πριν να δέσει σαν καρπόσ στο σώμα η συγγνώμη
Πέφτουν και χαραμίζονται στο χώμα οι βροχέσ

Πεσ μου που πάει η θάλασσα και που η κορφή τελειώνει
Και μη μου λεσ πωσ διάλεξα τον τρόπο που θα ζω
Χρόνια σωπαίνει μέσα μου ο κύκνοσ και τ' αηδόνι
Χρόνια στεγνώνει μέσα μου το αμίλητο νερό

Κάτι ψυχέσ ξενύχτισσεσ μαζεύουν τα φεγγάρια
Και τα ρωτούν ανήμπορεσ πότε θα γεννηθεί
Μια αγάπη ένα ράγισμα μεσ στην καρδιά την άδεια
Προτού κι αυτή στο θάνατο σαν σκλάβα πουληθεί