Αγάπη κάνε με πουλί

Σαν νιώθει η λίμνη μοναξιά την καλαμιά ρωτάει
Τι συζητάνε τα πουλιά μεσ στων ερώτων τη φωλιά
Να μάθει λαχταράει

Τον κέδρο πνίγει ο καημόσ όταν βοριάσ φυσάει
Ο πελαγίσιοσ ο θυμόσ και των κυμάτων ο λυγμόσ
Στα βράχια πωσ ξεσπάει

Αγάπη κάνε με πουλί στων αστεριών τη σκόνη
Και πεσ του ανθρώπου τη φυλή σαν η καρδιά θυμώνει
Πουλιά να μη σκοτώνει

Στου χρόνου μέσα τη ροή αυτοί που ζούνε μόνοι
Ψάχνουν γιατί μεσ στη ζωή τ' αστέρι φεύγει το πρωί
Παρέα με τ' αηδόνι