Γι’ αυτούς που λησμονήθηκαν

Αυτούσ που λησμονήθηκαν θυμάμαι πιο πολύ
Εκείνουσ που νικήθηκαν κρατάω από το χέρι
Μαζί κι όσουσ φοβήθηκαν και στάθηκαν δειλοί
Στησ μοναξιάσ το πέρασμα στησ μοίρασ το καρτέρι

Αυτούσ που χάθηκαν τουσ βλέπω πιο συχνά
Από τα πέρατα του χρόνου να μου γνέφουν
Πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά
Από τησ νύχτασ το ταξίδι επιστρέφουν

Αυτούσ που χαραμίστηκαν πονάω πιο πολύ
Που κάψανε τα χρόνια τουσ σε μια φωτιά σβησμένη
Μαζί με όσουσ πάτησαν αόρατο γυαλί
Μπορεί να μην το σπάσανε μα βγήκαν ματωμένοι