Τα λόγια ανατέλλουνε

Τα λόγια ανατέλλουνε τισ νύχτεσ σαν αστέρια
Και στη φωνή σου ψάχνουνε να βρούνε τισ σιωπέσ
Το γόνατό σου χάραξεσ μια νύχτα με μαχαίρια
Να δείξεισ πωσ μπολιάζουνε τισ άγριεσ ελιέσ

Και στο δεξί το χέρι σου στο μπράτσο από κάτω
Μια μαχαιριά ο πατέρασ σου σου έκανε μικρή
Σε μια γενέθλια γιορτή ξημέρωμα σαββάτο
Γιατί έμοιαζεσ τησ μάνασ σου που αγάπησε πολύ

Και ένα βράδυ αδειανό σβηστό και μεθυσμένο
Εκέντησεσ στον ώμο σου ένα μικρό τατού
Που χρόνια τρώει το σώμα σου κι ακόμη πεινασμένο
Σαν το παλιό το όνειρο που ξαγρυπνά παντού

Μια γύφτισσα σου έκανε τρύπα στον αφαλό σου
Και σκουλαρίκι κρέμασεσ και στον αστερισμό
Το δαχτυλίδι το 'κρυβεσ μεσ στο προσκέφαλό σου
Μ' ένα σταυρό τησ μάνασ σου που φόραγεσ χρυσό

Και μια φορά που ήσουνα βαθιά αποκοιμισμένη
Εγύρεψα στα χέρια σου να πιάσω τισ πληγέσ
Κι εσύ μέσα στον ύπνο σου γελούσεσ μεθυσμένη
Και κράταγεσ τισ χούφτεσ σου σαν τη γροθιέσ κλειστέσ