To Blues Tou Ergatopaidou

Είναι η ώρα που ξυπνάνε τα φαντάσματα και 'γω γυρνάω μόνοσ
Και δεν υπάρχει πια στο δρόμο μου ψυχή να μου μιλήσει ζωντανή
Λίγη χαρά παιδιά γεννιούνται πόλη άκου πωσ κρυώνουν
Και οι αγώνεσ μου αντάλλαγμα μου δίνουνε μια τόση δα ζωή

Σαν τίμιοσ δουλευτήσ γρήγορα το ριξα σ' ανάγκησ λοβιτούρεσ
Και το κρασί μου το ξερνάω κάθε νύχτα που δεν βρίσκω το γιατί
Το έπαιζα περήφανοσ και τώρα ρεβεράντζα χαιρετούρεσ
Σαν να μην έφτανε που δε χορταίνω μήτε και το πιάτο το φαϊ

Συνέχεια μπερδευόμουνα μ' αυτούσ που εμπιστευόμουνα
Ώσπου τα χρειάστηκα και αναγκάστηκα να δω φάτσα με φάτσα τη ζωή

Συνέχεια αδικημένοσ αισθανόμουνα πωσ μ' είχαν κοροϊδέψει
Στα παραμύθια είχα μείνει τησ τιμήσ και τιμημένησ εργατιάσ
Ώσπου μια μέρα τισ ανάγκεσ μου που άτσαλα μ' είχαν δραπετεύσει
Μια αγάπη ανέβασα στη θέση τουσ απ' όλα και απ' όλουσ πιο ψηλά

Συνέχεια μπερδευόμουνα μ' αυτούσ που εμπιστευόμουνα
Ώσπου τα χρειάστηκα και αναγκάστηκα ν' αλλάξω νοοτροπία και μυαλά