กี่พรุ่งนี้

จากรูปที่เคยสวยงาม
ผ่านมานานคงมีบางสีที่เริ่มจาง
แต่ภาพในความทรงจำ
ต่อให้นานเรื่องราวเหล่านั้นยังชัดเจน

ห้องที่ยังคงมีไออุ่น
จากใครบางคน
ที่ยังเผลอร้องเรียกหา
แต่เหมือนว่าเวลาอยู่ที่เดิม
จะเริ่มยังไงให้นาฬิกาที่หยุดเดิน
ให้หมุนดังเดิม

กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล
จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้
ที่ต้องไม่มีใคร ไม่มีใครอีกต่อไป

อีกนานไหมที่ใจจะได้เรียนรู้
ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป
จะอีกนานเท่าไร
จะอีกนานแค่ไหนถึงลบเลือน

โฮ
เหมือนว่ายังคงมีไออุ่น
จากใครบางคน
ที่ตะโกนร้องเรียกหา
แต่คล้ายว่าเวลาอยู่ที่เดิม
จะเริ่มยังไงให้นาฬิกาที่หยุดเดิน
ให้หมุนดังเดิม

กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล
จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้
ที่ต้องไม่มีใคร ไม่มีใครอีกต่อไป

อีกนานไหมที่ใจจะได้เรียนรู้
ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป
จะอีกนานเท่าไร
จะอีกนานแค่ไหนถึงลบเลือน

กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล
จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้
ที่ต้องไม่มีใครไม่มีใคร
ไม่มีใคร

กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล
จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้
ที่ต้องไม่มีใครไม่มีใคร
อีกต่อไป

อีกนานไหมที่ใจจะได้เรียนรู้ (ความ)
ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป (เสียใจ)
จะอีกนานเท่าไร (สักวัน)
จะอีกนานแค่ไหนถึงลบเลือน (ต้องผ่านไป)

ถึงลบเลือน (ฝืน)
ถึงลบเลือน (ก้าวเดินต่อไป)
ในวันนี้ที่เธอไม่อยู่ (แม้ใจไร้เรี่ยวแรง)
ต้องผ่านไป (ยอมรับมัน)
ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป (สักวันจะเข้าใจ)

กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล (รอยน้ำตาที่ไหล)
ไหลออกมา (สักวันจะหมดไป)
กี่พรุ่งนี้ (ความ)
พรุ่งนี้ (เสียใจ)
สักวันต้องผ่านไป

ฝืนก้าวเดินต่อไป (เมื่อเวลา)
แม้ใจไร้เรี่ยวแรง (เมื่อเวลานั้นเดินผ่าน ฉันยังคงต้องเดินผ่านไป)
ยอมรับมันสักวัน (ต้องเข้าใจ ต้องเข้าใจเมื่อในวันและเวลาที่มันต้องผ่านไป)
จะเข้าใจ

รอยน้ำตาที่ไหล
สักวันจะหมดไป

ความเสียใจ
สักวันต้องผ่านไป
ฝืนก้าวเดินต่อไป
แม้ใจไร้เรี่ยวแรง

ยอมรับมัน
สักวันจะเข้าใจ
รอยน้ำตาที่ไหล
สักวันจะหมดไป