Tis Agkalias I Xenitia

Xάθηκα απόψε στη σιωπή
Και σ' ένα πέλαγοσ βαθύ
Του νού με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ' άλλη γη
Μα τησ αγάπησ η πληγή
Δεν κλείνει με τσιρότα

Bλέπω καράβια να περνούν
Μ' άσπρη σημαία να γυρνούν
Στησ λησμονιάσ τα μέρη
Και μια γοργόνα με ρωτά
Αν είδα ήλιο τη νυχτιά
Κι άστρο το μεσημέρι

Tησ αγκαλιάσ η ξενητειά
Είναι η πιο μεγάλη
Βάλε στη στάχτη μου φωτιά
Κι αφάνισέ με πάλι

Kαλότυχα είναι τα βουνά
Ψυχή δεν έχουν να πονά
Καρδιά ν' αργοπεθαίνει
Πέφτει μια κίτρινη βροχή
Που να 'βρουν στέγη και τροφή
Του κόσμου οι κολασμένοι

Kάποτε είχεσ μια καρδιά
Που χώραγε όλο το ντουνιά
Τώρα χωράει μια πέτρα
Μέχρι να βρεισ τρόπο να ζεισ
Μην τη σκοτώνεισ τη ζωή
Τι μένει κάτσε μέτρα