Πως θα ηρεμήσω

Σαν προσευχή λυπάμαι σε ξέχασα
Σαν καρδιοχτύπι όμωσ σήμερα εδώ ήρθεσ
Το χέρι σού 'πιασα σε σφιχταγκάλιασα
Κι ένα χαμόγελο απ' τα χείλη μου πήρεσ

Πέρασα δύσκολα το ίδιο απάντησα
Τα δάκρυα βρέξαν τησ αυλήσ μου το χώμα
Να 'ξερεσ πόσο σε λαχτάρησα
Το ίδιο απάντησεσ και τράβηξα το πώμα

Κρασί σου έβαλα μου χαμογέλασεσ
Είχα καβάτζα ένα μπουκάλι από τότε
Σε μια στιγμή μοιάζεισ να γέρασεσ
Το παθαίνω κι αυτό σου 'πα πότε πότε

Παθαίνω κι άλλα ποτέ δεν έκατσεσ
Ποτέ δεν έκατσα κι εγώ να μάθω
Για ένα εγώ όλα τα έκαψεσ
Αφού είμαι τέτοιοσ καλά να πάθω

Δε βρήκα άκρη μακριά σου όσο κι αν έψαξα
Στη φασαρία και στη γαλήνη
Τα γράμματα σου ποτέ δεν τα 'καψα
Άσε τι έλεγα όταν γέμιζε η σελήνη

Τα αντίγραφά σου κι εγώ δεν τα 'σκισα
Μέσα στην κούτα τα 'χω πάνω στο πατάρι
Απ'τα τσιγάρα κι απ' τα ξύδια χολή έφτυσα
Κι εγώ που νόμιζα δεν έπαιρνεσ χαμπάρι

Εσύ όλο νόμιζεσ ποτέ δε κοίταγεσ
Τι ήταν κρυμμένο πίσω απ' τισ λέξεισ
Κι εσύ όλα τα 'ξερεσ και μόνο ζήταγεσ
Ποτέ δε ρώτησεσ μπορείσ ν' αντέξεισ;

Ένιωσα άσχημα κουβέντα άλλαξα
Σε ρώτησα τι κάνει η λευκή μασ σαύρα
Μού 'πεσ ζευγάρωσε βρέθηκε θηλυκό
Που τον εβάφτισε κι αυτόνα άντρα

Το σπίτι τι έγινε του άλλαξεσ χρώματα;
Τα πάντα άλλαξα μα δεν μπορώ να μείνω
Έχει ακόμα αναμνήσεισ κι αρώματα
Και στη θύμησή σου αργοσβήνω

Αργά το σκέφτηκεσ τα χείλη σου έβρεξεσ
Από πηγή που δεν ήτανε δικιά μου
Λεσ και θα έχανεσ γρήγορα έτρεξεσ
Βιάστηκεσ βλέπεισ να σβήσεισ τη φωτιά μου

Τα ίδια έκανεσ τα ίδια άρχισεσ;
Τα ίδια δεν έκανα τα ίδια όμωσ αρχίζω
Ήσουνα για μένα λουλούδι ξέχωρο
Κι όταν σκέφτομαι πωσ σ' άγγιξε άλλοσ εγώ λυγίζω

Για σένα ήπια δηλητήρια πολλά
Αυτό λυπάμαι όμωσ δεν το πίνω
Τα πράγματα εντέλει δεν ήρθαν βολικά
Τούτη η κουβέντα με πονά γι' αυτό και την αφήνω

Τα τραγουδάκια σου τι κάνουνε;
Σου 'πα καλά είναι ζουν και ταξιδεύουν
Χέρι με χέρι εκεί που πρέπει φτάνουνε
Βλέπεισ κι αυτά τ' απάγγειο τουσ γυρεύουν

Η ώρα μου πεσ ότι πέρασε
Και θα περάσουν όπου να 'ναι να σε πάρουν
Τούτη η στιγμή χειρότερα με γέρασε
Η πεθυμιά κι ο εγωισμόσ μεταξύ τουσ κοντράρουν

Τα μάτια ακόμα δε σε χόρτασαν
Πάρ' τουσ τηλέφωνο λιγάκι ν' αργήσουν
Τα δάκρυα μέσα σου δε χώρεσαν
Κι άρχισαν πάλι να ξεχειλίζουν

Η κόρνα βάρεσε τ' αστέρια σβήσανε
Λεσ και το φωσ το πήρεσ μαζί σου
Ο ουρανόσ μου ξανασκοτείνιασε
Να κυνηγάω άρχισα την πνοή σου

Άφησα την αυλή στουσ τοίχουσ κλείστηκα
Κι έπιασα πάλι στο χέρι μου
Μ' αυτήνα λέει αποκοιμήθηκα
Όμωσ με ξύπνησε η άλλη μέρα

Το όνομά σου σιγοτραγούδησα
Και ονειροκρίτη άνοιξα να το εξηγήσω
Τ' όνειρο που 'δα με ταλαιπώρησε
Άντε να δω πώσ θα ηρεμήσω