Kroniek van een dorp

In de jaren van de onschuld
Was dit dorp een mooie vrouw
Aan haar voeten lag een haven want
Zij was met de zee getrouwd
In een uithoek van de wereld
Ging zij traag haar eigen gang
En het gewicht van de seizoenen
Hield de jaren in balans

Zij zag de kleine kinderen spelen
Zij kende al hun stille dromen
Zij zag ze langzaam ouder worden
Op het plein onder de bomen
Waar de oude mannen zitten
Die alles zien in perspectief
Zij zag de stille kracht van vrouwen
Zij zag de pijn die niemand ziet

Zij had de hartslag van de jaren
Door de eeuwen heen geleerd
Zo lag zij ergens op een eiland
Stil en in zichzelf gekeerd

Want met de zee als haar geliefde
Sloeg zij zich overal doorheen
Zo bleef alles bij het oude
Tot de nieuwe tijd verscheen

De nieuwe tijd bracht mooie dingen
In zijn wagen met zich mee
Een glazen doos met licht van binnen
Waaruit een vreemde naar je keek
Die vertelde wat er ergens
Op de wereld was gebeurd
Eerst was alles nogal wazig
Daarna helder en in kleur

Het hele dorp werd opgewonden
De nieuwe tijd kreeg veel krediet
De jongen mensen revolteerden
Ze wilden andere muziek
En de oude grijze mannen
Zeiden laat het maar begaan
Het is alleen maar een bevlieging
Je kunt niet lopen op de maan
Je kunt niet lopen op de maan

De oude mannen zijn verdwenen
Onder de bomen op het plein
En op terrassen zitten vreemden
Die hier niet geboren zijn
Nu draagt het dorp valse wimpers
Om de wereld te verleiden
En in een straat vol neonlicht
Ligt ze platvloers voor het grijpen

En de zee haar oude liefde
Ziet haar snel ten onder gaan
Het kan hem wit maken van woede
Zij trekt zich van de storm niets aan
Want de wisselkoers is hoger
Dan de golven bij slecht weer
Het zal misschien nog eeuwen duren
Voordat de rust is weergekeerd

In de jaren van de onschuld
Was dit dorp een mooie vrouw