Τ' άγια χώματα
Ε ρε θε μου να γινόταν να ξυπνήσω ένα πρωί
Στ' άγια χώματα τησ πόλησ κει που έζησα παιδί
Που άκουγα τον αμανέ μου πίνοντασ τον αργιλέ
Κι έλεγα και το γιαρέ μου στησ ντουντούσ τον καφενέ
Να ντυθώ να πάω τσάρκα και να ρίξω γιασεμί
Στο σοκάκι μιασ τσερκέζασ που 'χα πρωτοφιληθεί
Και ν' αναστηθούν στο νου μου ο βαρκάρησ κι ο αμαξάσ
Και οι ξακουστοί νταήδεσ που 'βγαζε ο γαλατάσ
Να ξανάβλεπα τουσ μόρτεσ να μεθούν και να τα σπαν
Και να κλείνουνε οι πόρτεσ από τα καφέ σαντάν
Να τσακώνονται στα χέρια και να κάνουν σαματά
Το πρωί τα τζιβαέρια και ασ πέθαινα μετά