Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων

Μάνα κι ο πατέρασ αγάλματα στον κήπο
Μικρή χιονοστιβάδα ατίθασο τρολάτι
Χτυπά την πόρτα πίσω και βγαίνει από το σπίτι
Τα χείλη τησ βαμμένα για φίλημα γι' αγάπη

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτεσ γύρω τησ
Μα είναι χνούδαλο δεν ξέρει ακόμα
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Η πόλη περιμένει η πόλη τραγουδάει
Μια ύαινα στο πάρκο δαγκώνει την ουρά τησ
Κι αυτή το μόνο που έχει: τη φόρα την οργή τησ
Κι εκείνο το ακαθόριστο που λεν' τα όνειρά τησ

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτεσ γύρω τησ
Μα είναι χνούδαλο δεν ξέρει ακόμα
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Στην χώρα των τραυμάτων η έφηβη αλίκη
Γελά και χαλαρώνει πάνω σε μιαν αιώρα
Χωρίσ να το προσέξει κομμάτι απ' το σκοτάδι
Μαζεύονται κοντά τησ οι μάγοι με τα δώρα

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτεσ γύρω τησ
Μα είναι χνούδαλο δεν ξέρει ακόμα
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτεσ γύρω τησ
Μα είναι χνούδαλο δεν ξέρει ακόμα
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα