ไม่ใช่ที่ของฉัน (Chair)

ร้อยความทรงจำเริ่มจะเลือนลาง
เหลือเพียงที่ว่างที่อยู่ในใจ
เก้าอี้ข้างเธอนั้นยังว่างเปล่า
คิดถึงวันเก่าแต่กลับไปไม่ไหว

ใครกันจะหยั่งรู้ข้างใน
ว่ามันยากเย็นแค่ไหน
ที่ต้องทำใจ
เพื่อปล่อยมือเธอ
ใครเขา
คิดว่าเราสองคน
จะต้องไปได้ไกล
จับมือกันไว้เสมอ

โลกนี้ไม่มีใคร
ที่จะเลวร้ายมากจนเกินไป
มีแค่หัวใจที่มันสวนทาง

เก้าอี้ตรงนี้
จะมีใครนั่งหรือเปล่า
คำถามในใจเบาเบา
ไม่ให้เธอได้ยิน
ไม่มีสิทธิ์แม้จะเสียดาย
คงไม่ใช่ที่ของฉันฉันรู้ดี
และสักวันคงจะมีใครมาแทนที่กัน
และฉันเองต้องเข้าใจ
ว่าฉันไม่ควรไม่ควร
และไม่ควรกลับ
ไปนั่งที่เดิม

ในสุดท้ายต้องเรียนรู้และก็ทำใจ
แม้ว่าจะรักแต่ก็เข้ากันไม่ได้ โน
เคยพยายาม
แต่มันก็ทำได้เพียงสุดทาง
เหมือนจักรวาลนั้นคงไม่ต้องการ (ไม่ต้องการ)
เลยเหวี่ยงเรากั้นเราออกไปให้ห่างออกไปให้ห่าง
โลกเธอและฉันมันช่างดูต่าง
แม้เธอจะอยู่ตรงนั้น

โลกนี้ไม่มีใคร โฮว
ที่จะเลวร้ายมากจนเกินไป
มีแค่หัวใจที่มันสวนทาง

เก้าอี้ตรงนี้
จะมีใครนั่งหรือเปล่า
คำถามในใจเบาเบาไม่ให้เธอได้ยิน
ไม่มีสิทธิ์แม้จะเสียดาย
คงไม่ใช่ที่ของฉันฉันรู้ดี
และสักวันคงจะมีใครมาแทนที่กัน
และฉันเองต้องเข้าใจ
ว่าฉันไม่ควรไม่ควร
และไม่ควรกลับ
ไปนั่งที่เดิม เอ้อ โอ้โว