Mon amour

Norantzarik gabeko errepidean,
ahaztu nahiean, hordituz malenkonian;
nikotina bezain pozointsua zara
dama krudel asegaitza.

Ez gaitzazu honela abandonatu
jeloskorrak garela kontutan hartu.
Oso sutsu zabiltzala badakigu
baina arren, dei ezazu !

Esnatzean, gauaren bakardadean;
lokartzean, ametsen hatzaparretan.
Maitasuna eguneroko bizitzan
hondoratu zaigu ala ?

Sosik ez dago
antzerkiak betetzeko
ez eta Laboa entzuteko
baina prest gaude
ilusioz bizitzeko ...
etorkizunean sinisteko.

Kalez kale, zure ferekan eskale;
bi maitale, erortzea hemen gaude.
Segika zuk gorputzean utzitako
letaginen arrastoak.