Η χτισμένη

Άλλεσ στα μάτια βλέφαρα
Κι εγώ στα φρύδια βρύα
Άλλεσ χτενίζουνε μαλλιά
Κι εγώ ξεμπλέκω φύκια
Έχουνε χείλη να φιλούν
Παιδιά για να μαλώνουν
Και μια αγκαλιά ασπρόρουχα
Να πλύνουν στο ποτάμι

Εγώ δε γέννησα παιδί
Μόνο έχτισα γιοφύρι
Και τα όνειρά μου γκρέμισα
Για εκείνου το χατήρι
Νά ᾽χα το πείσμα σου ζωή
Νά ᾽χα το πείσμα σου

Να με πατάτε μαλακά
Σαν του νεκρού το χώμα
Γιατί κι οι πέτρεσ νιώθουνε
Ραγίζουν κι οι καμάρεσ
Φέρτε και τη ζακέτα μου
Γιατί έρχεται χειμώνασ
Και με πονάνε οι αρμοί
Φουσκώνει το ποτάμι